Z reguły filmy fantastyczne radzą sobie lepiej niż te realistyczne: na listach przebojów wszech czasów dominują kosmici, czarodzieje i superbohaterowie. Mylące jest to, że fabuła przeboju jest technicznie realistyczna – na przykład piloci marynarki wojennej przygotowują się do trudnej misji – ale czuje się tak samo oderwana od rzeczywistości, jak każdy film Marvela. Tak jest w przypadku Top Gun: Maverickfilm wojenny o takim samym związku z okropnościami, jakie obecnie widzimy w wieczornych wiadomościach, jak James Bond dla analityków danych głęboko w trzewiach MI5.
Jak oglądasz teraz szalenie zabawny hit o pilotach marynarki wojennej? Jest to jedno z niewielu zastrzeżeń pośród entuzjastycznych pochwał, jakie krążyły wokół kontynuacji Josepha Kosinskiego, długo oczekiwanej kontynuacji przeboju z 1986 roku. Po raz kolejny w roli głównej Tom Cruise i obracający się wokół elitarnego zespołu pilotów, którzy przygotowują się do wysadzenia w powietrze zakładu wzbogacania uranu, film ma wspaniałą akcję i emocjonalny ciężar, i wygląda na dobrze przygotowany w kasie.
Ale gdy wojna na Ukrainie trwa, nadszedł dziwny czas, by złapać oddech na widok oburzających wyczynów modelek bielizny latających na maszynach do zabijania o wartości kilku miliardów dolarów.
Oczywiście zespół z tyłu Politycznie niezależny nie mógł tego przewidzieć: film był rozwijany przez ponad dekadę. Stara się uniknąć wszelkiego rodzaju echa w świecie rzeczywistym, ograniczając do minimum kontekst polityczny. Toczy się dyskusja na temat tego, czy rosnące użycie dronów powoduje, że ci piloci myśliwców marynarki stają się przestarzałe (zwłaszcza ich 59-letni nauczyciel, kapitan statku Pete „Maverick” Mitchell). pierwszy film, „wróg” pozostaje bezimienny.
Podobnie jak jego poprzednik, film sprawia, że latanie wojskowych odrzutowców wygląda jak najfajniejsza praca w historii. Nowe pokolenie pilotów ma lekkość ducha, która przeczy wszelkim konsekwencjom ich działań; nie można liczyć się ze śmiercią „wrogów”, jaką musi spowodować ich misja. To wojna jako przygoda chłopca.
Do pewnego stopnia jest to normalne we współczesnych filmach wojennych. Jeśli chcesz współpracy armii amerykańskiej i dziesiątek milionów dolarów, które mogą obciąć twój budżet przez wypożyczanie sprzętu, musisz uzyskać zatwierdzenie scenariusza przez Dział ds. Mediów Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych.
Wszystkie takie kolaboracje skutkują w najlepszym razie historiami, które nie będą zawstydzać ani podważać amerykańskiej armii, a często wręcz propagandą.
Równie ważne jest, aby kurs nie zawierał możliwego do zidentyfikowania wroga; studia nie chcą zrazić publiczności, powiedzmy, w Rosji czy na Bliskim Wschodzie. Wiele filmów, w których wojsko amerykańskie wypożyczyło sprzęt lub personel, widziało, jak walczyli z potworami (1998 godżilla) lub obcych robotów (Transformatory). Tam, gdzie współpracowali przy prawdziwych historiach, to te, które kładą nacisk na heroizm (Black Hawk Down, Za liniami wroga) lub są ustawione w różnym czasie (Trzynaście dni).
Podczas gdy Stany Zjednoczone toczą wojnę w Iraku od 10 lat, aw Afganistanie od 20, prawie każdy film o wojsku w tym stuleciu powstał w cieniu konfliktu. Najostrzejsi krytycy polityki USA musieli obejść się bez pomocy rządu: Żołnierze bawole oraz Machina wojenna.
Obchodząc na palcach, kim jest wróg i prawie całkowicie pomijając ofiary wojny, filmy takie jak: Top Gun: Maverick sprawiają, że są smaczne – i niezwykle zabawne – dla globalnej publiczności. Ale nie popełnij błędu: są tak samo fantastyczne jak filmy, w których piloci walczą z dinozaurami lub superzłoczyńcami. Rzeczywistość wojny jest niewyobrażalnie bardziej przerażająca.
Top Gun: Maverick wychodzi w piątek
